Als kind wist Marijke de Jong al welk instrument ze het mooiste vond: dwarsfluit. Vooral de zilveren toon sprak haar erg aan. Door de populariteit van Thijs van Leer gingen meer kinderen fluiten, met als gevolg dat de twee orkestplekken snel bezet waren. Toen Marijke tegen dit probleem opliep, werd bij het studentenorkest gezegd 'kom maar terug als je cello speelt'. Zo gezegd, zo gedaan. Na een jaar waren de beginselen onder de knie en kon ze een eenvoudige cellopartij meespelen. 

De liefde voor wereldmuziek kwam later op haar pad, toen ze Maisa leerde kennen. Met de groep 'Drie Fiere Vrouwen' hebben ze samen jarenlang muziekplezier gemaakt. Opgegroeid in de klassieke muziek, is ze blij met deze verrijking en voelt zich er helemaal in thuis.

Op de lagere school speelde Piet Kolderman al goed blokfluit. 

Later koos hij op de muziekschool als muziekinstrument een kleine versie van opa’s cello: de viool. 

Naast het oefenen van soms wat taaie lesstof speelde Piet vaak op gehoor mee met de radio en leerde zo solo spelen, begeleiden en improviseren. Hij had plezier in het spelen van gitaarsolo’s op viool en stoere wereldmuziek.

Nu past hij dat toe bij het begeleiden van zang, waarbij een dialoog ontstaat tussen de viool, zang, en de andere muzikanten.

Zo speelt hij verschillende stijlen muziek in verschillende groepen: Ierse muziek, tango, western swing, tophits uit de 16e en 17e eeuw en begeleidt Zweedse en Nederlandse traditionele dans.

Met de Finse traditionele muziek maakte hij al eens kennis in Kaustinen in Finland. En toen begon Maisa vd Kolk in Edam met Neljä.

Sinds kort zijn ze met z'n vieren lid van de nieuwe muziekgroep 'Toetsen, Haren & Snaren'.